Selir Peri

ENGINE krasa tintrim, beda karo adat saben. Manggon ana omah cilik sandhuwuring lemah tilas rawa, kang saperangan kanggo kuburan, dheweke ora duwe rasa kekes kaya wengi kuwi. Wulu-wulu ing saranduning awak krasa mengkorog. Dhasar wengi iku mung dhewekan, bojone bali menyang omahe wong tuwane wis sawatara wektu. Anak sing durung umur setaun digawa. Rekane mono purik. Purik amarga ora cocog karo sambene sing lanang.

Pegaweyan resmine dadi guru SMP. Dianggo urip wong telu karo anak bojone, blanjane mung tiba pas-pasan. Karepe mono ya kepengin duwe turahan pengasilan. Sokur bisa duwe pit montor kaya kanca-kancane. Dene cita-cita sateruse bisaa manggon omah saka asil kringete dhewe. Ora mondhok kaya saiki iki. Mula nadyan guru, Suharto nekad ngathik samben sing nerak aturan pemerintah. Gawe mercon! "Dhewekan, Mas?" dumadakan ana swara alus mbuyarake lamunane, Suharto noleh prenahe swara. Kaget kepati! Batine. iki kok ana prawan ayu bisa mlebu omahe. Kamangka lawange genah kancingan. Aneh!

"Ora susah gumun, Mas. Lan ora susah kaget. Aku dudu wong ala. Aku mung kepengin rerewang ngudhari kesusahanmu," mengkono ujare prawan ayu akulit kuning nemu giring kang rambute dawa diore sabokong mau.

Aneh banget, Kok ngerti batinku. Mengko gek ... ?"Pancen, Mas! Aku dudu wanita lumrah. Aku iki Peri. Kepengin kepethuk sliramu!"

Bleg!! Suharto sing adat saben kekendelane lumayan mau dumadakan nggeblag. Semaput!!

Wengine terus lumaku. Guru enom sing lagi susah mikir purike bojone mau ora ngerti maneh apa sing kedadeyan ing bengi kuwi. Ngerti-ngerti wis esuk nalika ngelekake mripate ing paturon. Lho?! Paturone morak-marik. Pating blengkrah kaya bubar dianggo gelut. Luwih kaget maneh nalika arep tangi. Jebul awake nglegena tanpa awer-awer babarpisan! Rasane lungkrah. Balung-balunge krasa linu. Nanging gandheng kudu mulang, awak dikuwat-kuwatake tumuju jedhing. Reresik. Adus kramas!

Pirang-pirang bengi citrane wanita ayu sing ngaku peri iku krasa angel dikipatake. Malah nadyan semu wedi ana pengarep-arep kepengin ketemu maneh. Upamane nalika semana bares yen butuh, dakkira aku ora nulak, mangkono panglocitane batin. Dhasare dheweke dhewe pancen ya lagi butuh! Nanging jebule sing diarep-arep ora tau muncul maneh.

Seminggu sawise kedadeyan mau Suharto nusul bojone menyang omahe maratuwane ing Sala. Karepe mono arep diajak bali. Nanging bojone ora gelem yen dheweke durung mareni anggone duwe samben sing mbebayani mau. Malah yen ora bisa mari, bojone ngancam trima njaluk pegat, Pak guru Suharto judheg! Dheweke ora kepengin pisahan. Nanging kanggo nyukupi kebutuhanpadinan terus arep nyambi apa? Suharto bali menyang Sragen. Nglenthung!

Bengine, nalika pak guru mau lagi ngracik obat kanggo gawe mercon, dumadakan ana angin semribit mlebu omah liwat angin-angin. Dumadakan githoke mengkorog. Suharto tanggap. Iki mesthi arep ana apa-apa. Tenan! Mak jenggeleg, wong wadon sing ngaku peri dhek anu kae wis ngadeg ana ngarepe. Ditamatake sikile pancen ora ngambah lemah. Nanging sepisan iki Suharto wis siap mental.

"Aja susah atimu, Mas! Bener bojomu, mu, njenengan ora perlu gawe mercon maneh. Mengko dakrewangi golek samben. Nanging gaweyanmu kuwi rampungna dhisik. Cukup kuwi wae. aja kulakan maneh!"

Aneh!! Nalika ngrampungake gaweyane lan direwangi peri mau, krasa cepet banget rampunge. Kaya ora sabaene. Ora nganti limang menit anggone ngrakit mercon wis rampung. Kenya ayu mau mesem kebak teges. Tangane kemlawe nyandhak pundhak. Kaya sapi dikeluh Suharto mung manut nalika diajak mlebu kamar. Sing kaping pindho iki kelakon saresmi kanthi kebak kesadharan. Dhasar suwe ora awor bojo, tandange Suharto nganti kaya bantheng nedheng birahi. Pranyata 'selir' anyar sing kinyiskinyis mau uga nimbangi krodhane. Rampunging gawe, wadon ayu mau malah ngancani turu tekan esuk. Nanging nalika pak guru ngelekake mripate, selir anyar sing ora ngaku jenenge mau wis ora ana ing sisihe. Embuh bali menyang ngendi!

Ngarepake lebaran mercon wis kebayar bakul kabeh. Malah bathine ora nduga. Akeh banget! Kaya ora sabaene. Lebaran taun kuwi (1975) Suharto ngumpul bojone ana Sala. Niyate sawise lebaran bojone arep diajak bali menyang Sragen. Dheweke kandha yen wis mertobat. Arep golek samben sing halal.

Ora mung arep mareni gawe mercon, Suharto malah ngajak pindhah kontrakan. Saka kampung Mageru menyang kampung Talangrejo sing dohe mung udakara sakilometeran. Lan, kelakon tenan! Mung judhege, ora enggal entuk samben anyar.

Anuju sawijining wengi, nalika bubar nindakake kuwajibane wong bebojowan, dumadakan ana angin sumilir mlebu ngomah, Nalika iku sing wadon wis turu nglepus. Suharto wis tanggap, genah selire sing teka. Sajake wis kangen nadyan durung ana sewulan. Jebule tenan! Tanpa ba bi bu si peri nggeret Suharto sing isih nglegena diajak mudhun saka ngamben. Sing kaping telune dheweke tumindak sedheng maneh karo selire mau. Ana njrambah sacedhake amben sing kanggo turu bojone. Anehe senadyan bubar karo bojo tenagane kaya pulih maneh. Karana mangkono uga bisa gawe mareme si selir anyar.

"Yen mas Harto kepengin entuk samben maneh, coba sesuk menyanga Sala! Dhewekan wae!" mangkono prentahe si selir ayu marang Suhatro. Kaya-kaya dheweke ngerti yen pak guru enom kang wis bisa gawe mareme mau lagi bingung. Ya mung ukara mau sing kawetu. Durung wae Suharto mangsuli, si peri rambut dawa mau ilang saka sawangan.

Esuke, ndilalah kok ya prei kelas, pangakone selir ayu mau dituruti. Nadyan durung karuwan sing dijujug lan arep ngapa, dheweke mangkat menyang Sala. Ora njarag sawise sawatara wektu mlaku-mlaku ana kutha bengawan tanpa tujuwan mau, tekan kampung Pasar Kliwon ketemu pawongan keturunan Arab. Nadyan sadurunge ora kenal babar pisan, pawongan mau ngajak salaman.

"Tepungke, jenengku Hasan" mengkono ujare wong mau.

"Aku Suharto, saka Sragen," wangsulane.

"Mas Harto arep tindak ngendi?"
"Arep golek obat sablon! Tokone ngendi ya?" wangsulane Suharto sakecandhake. Dheweke dhewe krasa aneh aweh wangsulan ngono mau. Ee, lha kok jebule sing jeneng Hasan Mau juragan bathik. Mula apal marang thek kliwere bab sablon. Sawise dituduhi toko sing adol prabot sablon lan dikandhani carane, Suharto diampirake Hasan. Gelem!

Wiwit kuwi Suharto banjur duwe samben anyar, dadi tukang sablon. Wektu kuwi ana Sragen durung akeh saingane. Mula usahane dadi ndrebala. Kabeh mau ora luput saka pitulungane selir ayu prawan bunian mau. Mengkono kapercayane pak guru Suharto.

Taune terus mlaku. Saliyane dadi juragan sablon sing kondhang, nganti duwe paraban Harto Sablon. Pak guru mau uga praktek saemper paranormal. Nadyan kadhangkala adoh saka kabisane minangka guru, nanging saben-saben dijaluki tulung sapa wae ndelalah kok ya bisa mrantasi. Pitakonan ing babagan apa wae bisa mangsuli. Kabeh mau ora linggar saka pitulungane selire mau.Saben ana persoalan kaya-kaya selire kang aweh wangsulan lumantar omonge Suharto. Aneh ning nyata!!

Lebaran taun 1983, pak guru tukang sablon mau pindhah kontrakan maneh saanak bojone. Golek papan pinggir dalan gedhe, dalan protokol ing Sragen kang aran Jl Raya Sukowati, saka dalan gedhe mlebu kira-kira selawe jangkah. Kampunge aran Karangdowo. Nadyan pindhah-pindhah kontrakan, selir peri ayu mau tetep ngetutake. Sing cetha ketemune mung yen ana persoalan sing kudu dipecahake. Embuh kuwi butuhe dhewe apadene butuhe wong liya. Tur mesthi dikantheni kumpul saresmi. Wolung taun sesambungan, nyatane selir mau isih setya.

Taun 1993, kulawarga sing wis bebranakan mau pindhah kontrakan maneh menyang kampung Widoro. Nanging wiwit 1996, kulawarga guru sing wis wareg pait getire urip mau kelakon duwe omah dhewe sacedhake kontrakane pungkasan ing Widoro. Pak guru Suharto isih tetep nyablon lan duwe usaha liya minangka juragan rental VCD. Lan sawise uripe mapan dinane iki, selir peri ayu mau jare wis ora tau nemoni maneh. Dadi dheweke banjur duwe kesimpulan yen ta si selir mau mung kepengin ngentas panguripane saka kasengsaran. Buktine bareng saiki uripe wis mapan terus ora tau ngaton maneh. *